कहाँ पुग्यौ र खै? – कविता

२४७ पटक पढिएको

सुदिप भुसाल

तिमीलाई त जीवन जित्न थियो,
सपना देखेर सगरमाथा चुम्न थियो,
समय अमूल्य छ भन्थ्यौ, खेर फाल्दिनँ भन्थ्यौ,
तर आज आफैसँग हारेर कहाँ पुग्यौ र खै?

सङ्कल्पका पहाड ठड्याउने थियौ,
तर इच्छाहरू बेचेर कति सस्तो भयौ?
इमानको बाटोमा अडिने भन्थेउ,
तर अवसरको सौदामा हारेर कहाँ पुग्यौ र खै?

प्रेमलाई बाधा भन्थ्यौ,
सफल नभई माया गर्दिनँ भन्थ्यौ,
तर सफलतासँगै प्रेम पनि गुमाएर कहाँ पुग्यौ र खै?

“मेरो हृदयमा कुनै मोह छैन,”
भन्थ्यौ,
तर आज पैसाको परिक्रमा गर्दै,
भावनाहरू बजारमा साटेर कहाँ पुग्यौ र खै?

तिमीलाई त संकल्पको सिपाही बन्नु थियो,
तर सम्झौताका शरणार्थी भयौ,
आफ्नै सपना हराएर, आफ्नै प्रतिज्ञा भुलेर कहाँ पुग्यौ र खै?

म त भन्थेँ—
“तिमीलाई तिम्रै लागि जन्म-जनम कुर्न सक्छु,”
तर तिमीले जनम जनमको नाता चुडाएर कहाँ पुग्यौ र खै?

तिमीले भन्थ्यौ—
“म कहिल्यै अरूलाई चोट दिन्न,”
तर आफ्नै शब्दहरूको खन्जरले मलाई घोचेर कहाँ पुग्यौ र खै?

तिमीलाई त असल बन्नु थियो,
तर अवसरका घाममा बिघ्रिएर,
लोभका रातहरूमा लुटिएर कहाँ पुग्यौ र खै?

“म सधैं सत्यको पक्षमा हुन्छु,”
भन्थ्यौ,
तर झूटका महलभित्र, स्वार्थका चन्द्रमामा चम्किएर कहाँ पुग्यौ र खै?

आफ्नै छायाँसँग डराउने भएछौ,
आफ्नै जिन्दगीसँग छलिने भएछौ,
तिमीलाई त अस्तित्व उचाल्नु थियो,
तर नक्सा भुलेर, बाटाहरू बिराएर कहाँ पुग्यौ र खै?
कहाँ पुग्यौ र खै?

तिमीलाई त जीवन जित्न थियो,
सपना देखेर सगरमाथा चुम्न थियो,
समय अमूल्य छ भन्थ्यौ, खेर फाल्दिनँ भन्थ्यौ,
तर आज आफैसँग हारेर कहाँ पुग्यौ र खै?

सङ्कल्पका पहाड ठड्याउने थियौ,
तर इच्छाहरू बेचेर कति सस्तो भयौ?
इमानको बाटोमा अडिने भन्थेउ,
तर अवसरको सौदामा हारेर कहाँ पुग्यौ र खै?

प्रेमलाई बाधा भन्थ्यौ,
सफल नभई माया गर्दिनँ भन्थ्यौ,
तर सफलतासँगै प्रेम पनि गुमाएर कहाँ पुग्यौ र खै?

“मेरो हृदयमा कुनै मोह छैन,”
भन्थ्यौ,
तर आज पैसाको परिक्रमा गर्दै,
भावनाहरू बजारमा साटेर कहाँ पुग्यौ र खै?

तिमीलाई त संकल्पको सिपाही बन्नु थियो,
तर सम्झौताका शरणार्थी भयौ,
आफ्नै सपना हराएर, आफ्नै प्रतिज्ञा भुलेर कहाँ पुग्यौ र खै?

म त भन्थेँ—
“तिमीलाई तिम्रै लागि जन्म-जनम कुर्न सक्छु,”
तर तिमीले जनम जनमको नाता चुडाएर कहाँ पुग्यौ र खै?

तिमीले भन्थ्यौ—
“म कहिल्यै अरूलाई चोट दिन्न,”
तर आफ्नै शब्दहरूको खन्जरले मलाई घोचेर कहाँ पुग्यौ र खै?

तिमीलाई त असल बन्नु थियो,
तर अवसरका घाममा बिघ्रिएर,
लोभका रातहरूमा लुटिएर कहाँ पुग्यौ र खै?

“म सधैं सत्यको पक्षमा हुन्छु,”
भन्थ्यौ,
तर झूटका महलभित्र, स्वार्थका चन्द्रमामा चम्किएर कहाँ पुग्यौ र खै?

आफ्नै छायाँसँग डराउने भएछौ,
आफ्नै जिन्दगीसँग छलिने भएछौ,
तिमीलाई त अस्तित्व उचाल्नु थियो,
तर नक्सा भुलेर, बाटाहरू बिराएर कहाँ पुग्यौ र खै?

कावासोती २ नवलपुर