आमालाई ‘चिया दिन आउँछु’ भनेर आन्दोलनमा गएका रसिक उतै अस्ताए…

३१ पटक पढिएको

काठमाडौँ- ”मामु, म २ बजे आएर चिया पकाएर दिन्छु  है, पीर नगर्नु ।” भ्रष्टाचार विरुद्धको जेन-जी आन्दोलनमा जानुअघि २२ वर्षीय रसिक खतिवडा खत्रीले आफ्नी आमा रचनासँग गरेको यो अन्तिम वाचा थियो ।

तर, भदौ २३ गते रसिक वाचा गरे जसरी आमालाई २ बजेको चिया दिन मात्र होइन कहिल्यै नआउने गरी अस्ताए । प्रदर्शनमा गोली लागेर उनको निधन भयो र उनी देशका लागि शहीद बने ।

२०६० साल माघमा काभ्रे जिल्ला पनौती नगरपालिका वडा नम्बर १० मा जन्मेका रसिकले होटेल म्यानेजमेन्ट पढेर आफ्नै ठूलो रेस्टुरेन्ट खोल्ने सपना बोकेका थिए । उनी परिवारका लागि भविष्यको आशा थिए ।

आमालाई सधैँ मामु भनेर बोलाउने रसिक नामजस्तै रसिलो स्वभावका थिए । “उ सधैँ मेरो लागि चिया बनाइदिन्थ्यो, उसले बनाएको चिया संसारकै मिठो लाग्थ्यो”, भक्कानिँदै आमा रचनाले भनिन् ।

आन्दोलनमा जाने दिन विहाना पनि रसिकले हतार-हतारमा जम्मा तीन गास भात मात्र खाएर निस्केका थिए । होटल म्यानेजमेन्टमा प्लस टु सकेका उनी नेपालमा नै आफ्नै ठुलै व्यवसाय गर्न चाहान्थे तर त्यो चाहना भदौ २३ गतको जेन्जी आन्दोलनसँगै चक्नाचुर भयो । देशको मुहार फेर्न निस्केका रसिकको आन्दोलनको क्रममा पेट र कोखामा गोली लागेर, शिक्षण अस्पताल महाराजगञ्जमा निधन भयो ।

प्रदर्शनको दिन दिउँसो करिब साँढे १ बजे नै उनलाई गोली लागिसकेको थियो, तर आमालाई केही थाहा थिएन । साँझ उनका साथीहरुले उनको ज्याकेट र मोबाइल मात्र ल्याइदिएर र ‘क्याफेमा छ’ भनी ढाँटेका थिए ।

राति अष्ट्रेलियाबाट छोरीले भिडियो पठाएपछि मात्र आमाले आफ्नो छोरा अब संसारमा नरहेको थाहा पाइन ।

बुबा पुरुषोत्तम खतिवडा खत्री जो अहिले नेपाल टेलिकममा कर्मचारीको रुपमा कार्यरत हुनुहुन्छ, आन्दोलन हुनुभन्दा अघिलो दिन, भदौ २२ गते शुक्रबार, उहाँको छोरासँग अन्तिम भेट भएको थियो ।

उहाँहरु घरको कौसीमा बसिरहेको बेला रसिकले भोलिपल्ट, जेन-जी आन्दोलनमा जाने कुरा सुनाएका थिए । उहाँले छोरालाई त्यस्तो आन्दोलनमा जानुहुँदैन भनेर सम्झाउन पनि भएको थियो, तर केही लागेन ।

रसिकले जवाफमा भनेका थिए, “हैन बुबा, यो हाम्रो पुस्ताको आन्दोलन हो, हामीले साथ दिनैपर्छ।” छोरासँगको छोटो संवाद सम्झँदै बुबा पुरुषोत्तम भन्छन- “हामीले शून्यबाट संघर्ष गर्‍यौँ, बिहान ५ बजेदेखि राति १० बजेसम्म पसलमा बसेर दुःख गर्‍यौँ, त्यो सबै छोराकै लागि थियो । तर अहिले सबै सपना खरानी भयो।”

“अब छोरा नै नरहेपछि यो सबैको के अर्थ रह्यो?” उहाँको प्रश्न थियो ।

आफ्नो एकमात्र छोरा गुमेपनि उनका परिवारले चित्त बुझाउँदै युवाहरुले देखेको भ्रष्टाचारमुक्त देशको सपनालाई साकार पारे मात्र शहीदहरुप्रति सच्चा श्रद्धाञ्जली हुने बताएका छन ।

खतिवडाको परिवारले युवाहरुको बलिदानलाई खेर जान नदिन माग समेत गरेका छन् । खतिवडाका छोरी रसिला अष्ट्रेलियामा बस्दै आएकी छिन् ।
अष्ट्रेलियामा बस्दै आएकी दिदी रसिलाका अनुसार, रसिक आमाबुबालाई एक्लै छाडेर विदेश जान चाहँदैनथे । उनलाई देशमै बसेर गर्ने संघर्ष प्यारो थियो ।

साथीभाइका लागि ज्यान दिने, अन्याय नसहने र सधैँ सहयोगी स्वभावका रसिक आफ्नो सपना पूरा गर्न विदेश जानुभन्दा नेपालमै केही गर्न चाहन्थे । आज खतिवडा परिवार आफ्नो प्यारो छोराको यादमा शोकमा डुबेको छ ।

उनीहरुको एउटै माग छ रसिक लगायत ४५ जना शहीदको बलिदान खेर नजाओस् र उनीहरुको हत्यामा संलग्नलाई कडाभन्दा कडा कारबाही होस् । रसिकको कोठा रित्तो छ, तर उनले छाडेर गएका यादहरु र अधुरो सपनाले परिवारलाई हरेक पल झकझकाइरहन्छ ।

अब सरकार र सरोकारवाला निकायले गर्ने काम रसिकजस्ता हजारौं युवाले देखेको सपनालाई साकार पार्नु हो ।

जसका लागि सरकारले भ्रष्टाचार अन्त्य गर्ने र युवाहरुलाई देशमै भविष्य देख्ने वातावरण सिर्जना गर्ने ठोस कदम चाल्न आवश्यक छ । मानवी बानियाँ, नेपाल टेलिभिजन